Ο Μακεδονομάχος Παπαγιώργης Λυμπινιάς και τα περήφανα εγγόνια του, απάντηση στις βλακείες των ανθελληνικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και της Γαϊτάνη!!

Μπορεί η φωτογραφία μας να μην είναι πρόσφατη (είναι από τα εγκαίνια της έκθεσης του Μακεδονικού Αγώνα για τα 100χρονα ελευθέρια της Νάουσας), θεωρήσαμε όμως ότι πρέπει να αποδοθεί φόρος τιμής σε μια μεγάλη μορφή του Μακεδονικού Αγώνα στη Νάουσα, στον  αείμνηστο Γεώργιο Καραγιαννόπουλο ή Παπαγιώργη Λυμπινιά, ώστε να δείξουμε στην κ. Γαιτάνη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η περιοχή που ζει και κινείται  με την ανοχή των συμπολιτών της, δεν είναι ούτε η ψευτομακεδονία του Γρουίδη και των άλλων κολλητών της, αλλά η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ που οι πρόγονοι μας, όπως ήταν και ο π. Γεώργιος Καραγιαννόπουλος, έδωσαν τη ζωή τους, ώστε να απελευθερωθεί από τους οθωμανούς και τους βούλγαρους κομιτατζήδες. Περήφανοι πρέπει να αισθάνονται λοιπόν ο Γιάννης Καραγιαννόπουλος και η αδελφή του για τον παππού τους, όπως περήφανοι πρέπει να αισθάνονται και για το άρθρο της Ήρας Καραγιαννοπούλου, που αφορά την ζωή και την δράση της ηρωικής και άγιας αυτής μορφής της Νάουσας του Μακεδονικού Αγώνα. Αξίζει να αναφέρουμε επίσης ότι η Ήρα πήρε με αυτό το άρθρο της το 1^ο  βραβείο πανελληνίου μαθητικού διαγωνισμού τοπικής ιστορίας προς τιμήν του Ν. Σβορώνου.

.

«Ο Γιώργος Καραγιαννόπουλος ή αλλιώς Παπαγιώργης Λυμπινιάς ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της Νάουσας που συμμετείχαν στον Μακεδονικό αγώνα. Γεννήθηκε το

1861 και μεγάλωσε στη Νάουσα. Το 1885 παντρεύτηκε  την Ευγενία Κολτσάκη, η οποία όμως πέθανε νωρίς, αφήνοντας τα τρία παιδιά που είχαν αποκτήσει χωρίς μητέρα. Για πολλά χρόνια ο Γιώργος Καραγιαννόπουλος υπηρέτησε ως ιερέας στο μητροπολιτικό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος όπου αργότερα, το 1901, εξελέγη Ενοριακός Αντιπρόσωπος και πρόεδρος της ενορίας Μεταμορφώσεως στη Νάουσα. Παράλληλα, αφιέρωσε σημαντικό κομμάτι της ζωής του στο Μακεδονικό αγώνα. Βοήθησε ως πράκτορας, φιλοξενώντας συχνά Μακεδονομάχους και απεσταλμένους αξιωματικούς από την Νότια Ελλάδα όπως τον Κ. Μαζαράκη. Το σπίτι του χρησίμευε ως καταφύγιο των ανταρτών, ως προσωρινός χώρος περίθαλψης των τραυματιών του πολέμου και ως μυστικός χώρος συγκέντρωσης και ανεφοδιασμού των ανταρτών. Το 1906, ο Παπαγιώργης εκτέλεσε έναν Τούρκο με το όνομα, που προσπαθούσε να βιάσει μια γυναίκα, γεγονός που του άλλαξε όλη τη ζωή. Η πράξη του αποκαλύφθηκε και ο Παπαγιώργης, για να αποφύγει κρεμάλα, αναγκάστηκε να φύγει στη νότια, απελευθερωμένη Ελλάδα. Διακόνησε για τέσσερα χρόνια σαν εφημέριος στη Σπάρτη και επέστρεψε το 1912 στη Νάουσα όπου έψαλε τη λειτουργία της απελευθέρωσης της Νάουσας στη Μεταμόρφωση. Πέθανε το 1923 σε ηλικία 62 ετών, αφού υπέφερε από βαριά εγκαύματα εξαιτίας μιας πυρκαγιάς στο σπίτι του. Σήμερα, υπάρχει μια οδός με το όνομά του, καθώς και μια προθήκη στο Λαογραφικό Μουσείο Νάουσας με ορισμένα από τα προσωπικά του αντικείμενα, τιμώντας έτσι την πολύτιμη συνεισφορά του στον Μακεδονικό Αγώνα και αφήνοντας τη μνήμη του αγέραστη στην ιστορία της Νάουσας».