Ο θρήνος μιας μάνας!

Γειτόνισσα η ψιψίνα της φωτογραφίας μας, έρχεται πολλές φορές στα πόδια μου να με παρακαλέσει ναζιάρικα για ένα φίλεμα. Απαιτητική δεν είναι, μα μαζί με το τρατάρισμα παίρνει και ένα καλό λόγο, αφού μου φτιάχνει τη μέρα με την υπέροχη μορφή της, όπως και όλα τα ζωντανά που εν σοφία δημιούργησε ο Τριαδικός Θεός μας. Η αδέσποτη γατούλα της γειτονιάς μου θρηνεί την
απώλεια του παιδιού της, που έπεσε θύμα αδέσποτων σκύλων. Το φωνάζει, με καλεί να πάω κοντά της, μα απόκριση δεν παίρνει. Όπως όλες οι μανούλες του κόσμου.Μπορεί τα ζωντανά να μην έχουν ψυχή αιώνια, όπως ο άνθρωπος, αλλά έχουν απίστευτα συναισθήματα, που με κάνουν πολλές φορές να απορώ, πώς υπάρχουν διεστραμμένοι και ψυχικά ανώμαλοι άνθρωποι που ρίχνουν φόλες ή τα βασανίζουν.