Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

H στιγμή που περνά και χάνεται με μια φούχτα βάγια

 Κάπου στα 78-79 η στιγμή που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός. Εγώ στο backround με μια φούχτα βάγια, καθιστός στη γνώριμη γωνιά της οικοδομής του Δημητρού του Χοροζίδη, με κεντρικό θέμα την Κατερίνα και τον αλησμόνητο
Στέλιο μας, που τόσο μικρός πέταξε για να συναντήσει τους Αγγέλους στον παράδεισο. Το φορτηγό μπροστά στης Πιπίνας, το ΜΗ Ντάτσουν απέναντι από το μαγαζί του Άλκη Παπαδόπουλου, δίπλα η οικοδομή του Ζάχου και στο βάθος το καμένο κτίριο από την περίοδο του εμφυλίου, που στεγάζεται σήμερα η ALPHA. Πέντε φιγούρες περαστικές προβάλλουν από μακριά, αναζητώντας την στιγμή που περνά και χάνεται. Κάποια Κυριακή των Βαΐων των 70ς. Τότε που η Νάουσα ΖΟΥΣΕ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου