Μάρτιος 1987. Το "Σισμίκ" στο Αιγαίο και......"Όλη η δύση συνιστά αμοιβαία αυτοσυγκράτηση"!

Ακούω...διάφορα εσχάτως! Ότι ένα τοπικό μέσο δεν πρέπει να ασχολείται με θέματα εθνικού ή πανελλαδικού ενδιαφέροντος, αλλά να προβάλλει μόνο τα γεγονότα της περιοχής του. Ο καθένας μπορεί να γράφει για ότι του αρέσει, αλλά εδώ στα ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ, θα συνεχίσουμε να προβάλλουμε με ζήλο τον εθνικό ρόλο που οφείλει να έχει ένα blog, δίνοντας στους αναγνώστες του "ματιές" από το ιστορικό μας παρελθόν, για να γνωρίζουν οι πολίτες τι γίνεται σήμερα. Μια τέτοια ματιά λοιπόν είναι τα γεγονότα του 1987 με το περίφημο "Σισμίκ" των Τούρκων. Τι γίνεται 31 χρόνια μετά στη χώρα μας;
Η στρατιωτική υλικοτεχνική μας ισχύς έχει μειωθεί σε σημαντικό βαθμό από τα διάφορα μνημόνια, που υπέγραψαν εντολοδόχες κυβερνήσεις. Και από ότι γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος πλέον δεν διεξάγεται με εκ του...συστάδην μάχες, αλλά βασίζεται σε εξελιγμένα οπλικά συστήματα. Δεύτερον και σημαντικότερο. 31 χρόνια μετά η χώρα μας είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ απομονωμένη στο εξωτερικό, χωρίς καμιά αποτρεπτική διεθνή συμμαχία, που θα μπορούσε να αποτρέψει τις βλέψεις των Τούρκων στο Αιγαίο, που είναι βέβαιο ότι σύντομα θα τολμήσουν να μας επιτεθούν, δημιουργώντας μια τεχνητή κρίση, όπου η Ελλάδα μας θα φαίνεται ως επιτιθέμενη. Μακάρι να διαψευσθώ. Καλό θα ήταν βέβαια να διαβάσετε τις παρακάτω σκέψεις μου για τα όσα συνέβησαν εκείνες τις δύσκολες μέρες του 1987, στις οποίες βρέθηκα επίστρατος στο Πολύκαστρο, να έχουμε ετοιμότητα για να φορτώσουμε πυροβόλα στα τρένα, ενώ τα "Στάγιερ" είχαν έτοιμα τα πυρομαχικά τους. Θυμάμαι, καλή του ώρα, έναν Ταξίαρχο να μας συγκεντρώνει στο ΚΨΜ και να μας τονίζει ότι δεν έχουμε περιθώρια να αφήσουμε στους εχθρούς ούτε μια σπιθαμή εδάφους. "Αρκετά με τις συνεχείς υποχωρήσεις που ξεκίνησαν από το Μάτζικερτ" μας τόνισε. Καιρός λοιπόν να ετοιμαστούμε. Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, ζητώντας όμως μεγάλους συμμάχους στην διεθνή γεωστρατηγική σκακιέρα. Γιατί αν περιμένουμε από ΝΑΤΟ και ΗΠΑ να μας βοηθήσουν στην σύγκρουση που θα έρθει σύντομα με την Τουρκία, ζήτω που καήκαμε!
Θόδωρος Ελευθεριάδης



Μια, ξεχασμένη για τους παλιότερους και άγνωστη για τους νεότερους, κρίση στο Αιγαίο, αλλά και την υποκριτική στάση της "Δύσης" μας υπενθυμίζει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Μαρτίου του 1987,  όταν δοκιμάστηκε, για μια ακόμη φορά, η εθνική μας κυριαρχία, από την έξοδο του σεισμογραφικού "Σισμίκ" της Τουρκίας, για να κάνει έρευνες για πετρέλαιο, πέραν της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, στο Αιγαίο. Δυστυχώς από το παράδειγμα της τότε κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έχει διδάξει τους επόμενους πρωθυπουργούς, που εκλήθησαν να διαχειριστούν αντίστοιχες κρίσεις, τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια και εν νέου τώρα στην ίδια περιοχή. Οι λεονταρισμοί του κ.Κοτζιά,ότι η χώρα μας δεν θα απαντήσει ξανά...ειρηνικά αν οι Τούρκοι προκαλέσουν εκ νέου στα Ίμια (σ.σ από την στιγμή της δήλωσης του έως και την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις κόβουν συνεχώς...βόλτες πέριξ των δυο νησίδων μας!), μάλλον γίνονται για εσωτερική κατανάλωση! Τον Μάρτιο του 1987, ο Παπανδρέου έκλεισε την αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης και έστειλε τον τότε υπουργό εξωτερικών του Κάρολο Παπούλια στην Σόφια του Ζίβκοφ,υπογράφοντας σύμφωνο στήριξης με την Βουλγαρία που ανήκε στο "Σύμφωνο της Βαρσοβίας"! Οι κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στην διπλωματική σκακιέρα..τάραξαν τους δυτικούς "συμμάχους" μας, οι οποίοι διαχρονικά συνιστούν αμοιβαία αυτοσυγκράτηση, όπως κάνει π.χ ο Αμερικανός πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, που λέει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ότι...φοβάται για "θερμό" επεισόδιο στο Αιγαίο. Οι πολεμικοί λεονταρισμοί οφείλουν να καθορίζονται από την ισχύ που διαθέτει η πολεμική μηχανή μιας χώρας ή αν έχει στο πλευρό της, στο πλαίσιο γεωστρατηγικών συμφερόντων, μια υπερδύναμη, όπως η Ρωσία, που θα μπορούσε να απαντήσει δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις. Ως χώρα "ανήκωμεν στην δύσιν", ακόμη και με την "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση, είμαστε όχι ουδέτεροι, αλλά εχθρικοί προς τα ρωσικά συμφέροντα και παρά τα φαινόμενα πλήρους υποταγής στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είμαστε οι καρπαζοεισπράκτορες τους. Προφανώς και μια πολεμική σύγκρουση πρέπει να αποφευχθεί με την διπλωματία. Για ποια όμως διπλωματία που να ενισχύει τα εθνικά μας συμφέροντα μπορούμε να μιλήσουμε κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, μετά την εθνική καταστροφή του 1974 και την προδοσία της χώρας από την χούντα του Ιωαννίδη στην Κύπρο;